De Taal van Licht
Voordracht door Marinus van den Berg bij het verschijnen van het boek ‘De Kracht van Licht’
Eind juli overnachtte ik in een hotelletje dat zich tegenwoordig een herberg noemt. Een herberg waar je licht wordt als je zwaar van de reis, of zwaar omdat je levensreis moeizaam gaat. Je wordt er alleen al licht door de hartelijke gastvrijheid en hartelijke begroeting. Ook groeten kan licht brengen. Gisterenavond rond half zeven haalde ik koffie op perron 24 van het door enkele militairen bewaakte Centraal Station Antwerpen. Er werd me koffie met een glimlach beloofd en zo ging het ook. Ik ging naast een vrouw met een hoofddoek zitten. Ze hapte in een broodje en had oordopjes in. Ik groette haar en ze deed direct haar oordopjes uit en zei: “dat is de eerste keer dat ik hier in Belgie zomaar door een vreemde wordt gegroet. Men kijkt alsof men mij niet ziet”. Er verscheen licht in haar gezicht. Ze was een in Nederland geboren Marokkaanse moslima, woonde nu in, zoals ze zei in een goede buurt, dichtbij het MAS. Ze wilde maatschappelijk werk gaan studeren. Het was bijna spijtig dat de trein op tijd binnenreed, want ze had heel wat te vertellen. Het korte gesprek was een lichtpunt op deze reisdag van bijna 9 uur. Vanmorgen was er om half 7 mooi licht met een blauwe lucht met luierwolken. Ik stond op en dacht aan vanavond, wil je wat zeggen, vroeg Astrid. Ik keek naar de eerdere uitgaven met Annemiek: De glans van licht, Het verlangen naar licht en nu De kracht van licht. Licht kan levensvreugde brengen. Dat ervaarde ik ook eind juni toen ik in die herberg vroeg wakker werd. Vanaf de tweede verdieping keek ik over de maisvelden en zag een schilderspalet met pastelkleuren in de lucht. De zon was aan het opkomen. Ik sloop de herberg uit en ging twee uur wandelen, deels op het Twentepad. De enige hinder waren de snoeihard rijdende auto’s. Verder was er stilte en nog eens stilte en zag en hoorde ik alleen koeien, paarden,ponnys, hazen en een hert. Iedereen leek nog te slapen maar het was een feest om de dag wakker te zien worden. Steeds weer was er ander licht. Licht is nooit saai en altijd in beweging. Door het licht kun je voor je je schaduw zien, alsof je jezelf voor de voeten loopt en dan weer is ze opzij en dan weer zie je haar niet maar ze is er wel. Er is geen licht en geen leven zonder schaduw. Soms zoek je de schaduw en soms zou je die schaduw van je af willen drukken. Soms lijkt er in de vaak kleurvolle werken van Annemiek meer donker, zwart zelfs, dan licht. Een zo een werk staat afgebeeld in het nieuwe boek. Zo een werk vraagt extra om tijd te nemen en stil te staan. Dan zie je er allerlei draden in. Je gaat zien dat het zwarte het licht niet verdringt maar dat ze een spannende dialoog met elkaar lijken te hebben. Dit werk heeft een bijzondere plaats gekregen in het huis van hier vanavond aanwezigen voor wie deze galerie een bijzondere taal is gaan spreken nadat hun leven door een ramp in de lucht in een chaos verkeerde. Deze galerie blijkt regelmatig een plaats te zijn waar bezoekers passanten worden die worden geraakt door de taal van Annemieks werk. Een taal van licht. Een taal die verhalen opent. Levensverhalen die niet om een mening, een advies of wat dan ook vragen, maar alleen om licht dat luistert. Als je als vreemdeling, vluchteling,- ik denk even aan die foto – die een glas in loodraam waard is- van de 5 jarige Orman uit Aleppo besmeurd door bloed en stof na een bombardement, waar alles donker lijkt,- dan is het belangrijk dat je de taal leert van het land waar je een herberg, waar je toevlucht zoekt. Ik kan dat alleen maar beamen maar ik denk dat we allemaal ook de taal van het licht nodig hebben. Mensen die je aankijken met licht in hun ogen en aandacht voor ieders verlangen naar licht. Licht maakt ons krachtig, doet ons herboren worden. Met deze gedachten wil ik het eerste exemplaar aanbieden aan Peter en Geke. In Memoriam aan de zes lieve mensen die zoveel kracht en licht in het leven hebben gebracht. Hun licht leve krachtig in jullie door.
Marinus van den Berg, 20 augustus 2016 ‘De Kracht van Licht’